فنا

فنا عبارت از آن است که به واسطه‌ی استیلای ظهور هستیِ حق بر باطن، به ماسوای او شعور نماند. در فنا به بی شعوری هم نباید شعور باشد، زیرا که صاحب فنا را اگر به فنای خود شعور باشد، صاحب فنا نباشد. به جهت آن‌که صفت فنا و موصوف آن، از قبیل ماسوای حقّ‌اند. پس شعور به آن منافیِ فنا باشد.

زین سآن‌که بقای خویشتن می‌خواهی **** از خرمن هستی‌ات جوی، کی کاهی؟

تــا یک سـر مـو ز خـویشتن آگاهی **** گــر دم زنـی از رهِ فنـا، گـمراهـی (لوایح، ص 63)