متجلّی به صور و احکام

آدمی اگر چه به سبب جسمانیت در غایت ثقالت است، امّا به حسب روحانیت، در نهایت لطافت می‌باشد.

به هر چه روی آرد، حکم آن گیرد و به هر چه توجّه کند، رنگ آن پذیرد. لذا حکما گفته‌اند: «چون نفس ناطقه به صور مطابق حقایق متجلّی شود و به احکام صادق آن متحقق گردد». پس می‌باید که خود را از نظر خود بپوشی و به حقیقتی اشتغال نمایی که درجات موجودات همه مجال جمال اویند و مراتب کائنات، موایی کمال اویند.

بر این نسبت چندان مداومت نمایی که با جان تو در آمیزد و هستی از نظر تو برخیزد. پس اگر به خود روی آوری، روی به او آورده باشی و هنگامی که از خود تعبیر کنی، تعبیر از او کرده باشی. (لوایح، ص 58)