موعظه

بهترین موعظه آن است که گفتار با صدق و فعلش با اخلاص باشد. کسی که از خواب غفلت بیدار شده صلاحیت دارد، آنان که در خواب غفلت معاصی هستند را بیدار کند. حکماء گفته‌اند: حکمت را فرا گیرید اگر چه از زبان مجانین باشد. حضرت عیسی علیه‌السلام فرمود: «با کسانی مجالست کنید که دیدار با آنان که موجب یاد خدا شود تا چه رسد به کلامشان». کسی که در چراگاه نا فرمانی است و مقصود از موعظه‌اش، ظاهر سازی و حب شهرت است، به درد پند دادن نمی‌خورد و مردم را گمراه کند. کسی که گفتارش موافق عملش و فعلش با صدق توأم باشد و از اطاعت خدا خارج و بیرون شده باشد، برای پند و مجالست نافع است. کسی که خود را شکل صالحین در آورد و در کلمات اظهار تهذیب نفس کند ولی قلبش را ظلمت فرا گرفته و طمع آن را پوشیده، نمی‌تواند برای پند و مجالست نافع باشد.