نان جوین

اسود و علقه گفتند: «بر حضرت علی علیه‌السلام وارد شدیم، در پیش آن حضرت، طبقی از لیف خرما بود که در آن دو گرده نان جوین بود که نخاله آرد جو بر روی نان‌ها آشکارا دیده می‌شد، حضرت نان را برداشت و بر روی زانوی خود گذاشت تا شکسته شد و بعد با نمک میل فرمود.

به فضّه خادمه گفتیم: چه می‌شد اگر نخالهٔ این آرد را برای حضرت می‌گرفتی؟ فضّه گفت: نان گوارا را علی علیه‌السلام بخورد گناهش بر گردن من باشد. در این هنگام امیرالمؤمنین تبسّم نمود و فرمود: من خودم دستور داده‌ام نخاله‌اش را نگیرد. گفتیم: برای چه یا علی علیه‌السلام؟! فرمود: زیرا این‌طور نفس، بهتر ذلیل می‌شود و مؤمنان به من پیروی خواهند کرد تا وقتی‌که به اصحاب ملحق شوم». (همان مصدر)