نغمه ها

انبیاء را در درون هم نغمه‌هاست **** طالبان را ز آن حیات بی‌بهاست

درون و باطن انبیاء از نغمه‌های الهی است. فقط طالبان آن نغمه، برای حیات معنوی که قیمت نمی‌توان برایش گذاشت، استفاده می‌برند.

گوش‌های حس ظاهر آن نغمه را نمی‌شنوند، چون انواع ستم‌ها از انسان سر زده و ناپاک است. انسان نغمه جن و پریان را نمی‌شنود، چون آشنا نیست. گر چه نغمه پریان از این جهان است، نغمه قلب از سخنان آدمی و جن برتر است، چراکه این دو دسته در حبس و نادانی هستند. نغمه‌های درون اولیاء، همیشه با زبان حال گویند: ای اجزای جهان ماده و جسم‌های پوسیده، از ما سوی حق، رخ برگردانید و از خیال سر بیرون کنید.

گوش را نزدیک کن، کان دور نیست **** لیک نقل آن به تو، دستور نیست

نغمه رحمانی با زبان می‌گوید: گوش جانت را نزدیک کن، ولی اجازه ندارد به آدم ناقابل انتقال دهد.

کسی که با آواز اولیاء زنده شده باشد، گوید این نغمه از همه آوازها جداست و مختص آنان است.

ما بمردیم و به‌کلی کاستیم **** بانگ حق آمد، همه برخاستیم

ما مُردیم و محو شدیم، وقتی نغمه حق رسید همه به حیات معنوی برمی‌خیزیم.

مطلق آن آواز، خود از شه بود **** گر چه از حلقوم عبدالله بود

بانگی که مرده‌دلان را زنده کند از حضرت حق است، لیکن از دهان بنده کامل (عبدالله) بیرون آید.