نماز

استاد عارف در نجف قبل از نماز خود را آماده می‌کرد و مستحبات انجام می‌داد. نمازش در خانه مناجاتی بود. مخصوصاً در قنوت، نمازش طولانی بود و ایشان جذب نماز بود. آن‌چنان جذب نماز می‌شد که انگار داشت خدا را می‌دید. نمازهای بسیار طولانی و با حضور می‌خواند و سوره حمد را در نمازش خیلی طول می‌داد.

نمازش خیلی با توجه بود. مکرراً دیده می‌شد که چهره ایشان بعد از نماز دگرگون شده، حال پیدا می‌کرد و می‌فرمود: نماز مانع امور دیگر است که در سوره عنکبوت، آیه 45 خداوند فرمود: «همانا نماز انسان را از فحشا و منکر بازمی‌دارد.»