وجه‌الله
در تفسیر «وَ یَبْقیٰ وَجْهُ رَبِّکَ: وجه پروردگار باقی است.» (الرحمن/۲۷) از ائمّه روایت است که مراد از وجه خداوند که ذاتش نامتناهی و از هر حدّی از کم و کیف و زمان و مکان و صورت و جنس و نوع، بیرون و منزّه است، امام است.
امام باقر علیه‌السلام فرمودند: «ما وجه خداوند در زمین هستیم که میان شما رفت‌وآمد می‌کنیم.»(۱) امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «خداوند ما را وجه خویش نمود که به‌وسیلهٔ ما روی به‌سوی او شود.»(۲)
چون صوراسرافیل دمیده شود، همه هلاک شوند، جز وجه خدا که مراد محمد و خاندان محمد صلّی‌الله علیه و آله یعنی امامان هستند. شیعه باید به‌وسیلهٔ امام زمان علیه‌السلام، همان امامی که زنده است، به‌سوی خدا رو کند که بر همه‌جا احاطه دارد، چراکه در این صورت به وجه الله توجّه کرده است و این از مقامات توحیدی است. کسی می‌تواند به این مقام برسد که شهوداً آن را بیابد و ادراک کند.