وهاب

حضرت مهدی، به اقتضای اسم شریف وهّاب، در عطا بخشی مطلق است. پس با بخشش، انعکاسی از این اسم، به‌وسیلهٔ حضرت به بندگان می‌رسد. یک عدّه می‌فهمند و عطایا را مصروف به‌حق می‌دارند و یک عدّه بخشش را در غیر صواب بکار می‌برند. دستهٔ اوّل، شاکر و دستهٔ دوّم به کفران نعمت مشغول می‌شوند. پس از چند سال، دستهٔ دوّم به مسجد جمکران یا مسجد سهله یا مقام امام زمان علیه‌السلام می‌روند، شروع به گله و اعتراض و شکایت می‌کنند و امام را قسم‌های پی‌درپی می‌دهند که تفضّل کند و آن‌ها را از این قبض و قرض و بلا نجات دهد. این گروه نمی‌دانند که کارشان به‌مقتضای اسم قهّار، صفت قهریّهٔ امام را همراه داشته است. پس به هوش بیایند که ظهور هر اسم و صفت، امام مظهر آن است و از ناصوابی دچار آن می‌شوند.