یقین

به پیامبر صلی‌الله علیه و آله عرض کردند: حضرت عیسی علیه‌السلام بر روی آب راه می‌رفت، فرمود: اگر یقینش بیشتر بود روی هوا راه می‌رفت. حضرت ابراهیم از خداوند زنده کردن پس از مرگ را خواست تا اطمینان و یقینش بیشتر شود.

از این کلام، مرتبه انبیاء باآن‌همه جلالت، معلوم می‌شود که حقیقت یقین در مراتب که نصیبشان شده بود فرق می‌کرد. کسی که یقینش بیشتر است حول و قوتی غیر خدا نمی‌بیند و بر انجام طاعات مستقیم است و بود و نبود و مدح و ذم نزدش مساوی است. کسی که یقینش ضعیف است پیوسته قلبش متعلق به اسباب دنیوی است و از عادات عرفی پیروی می‌کند و تلاش در جمع کردن دارد.