یوم (روز)

کلمه یوم در عربی به معنای روز است که در قرآن بسیار استعمال شده و گاهی مقصود از یوم، روز قیامت می‌باشد. در قیامت خورشید و زمین نیست تا طلوع و غروب داشته باشد. آنجا عالَم ملکوت است و روز در مقابل شب وجود ندارد، بلکه ظرف قیامت از جنس نور می‌باشد و به قول قرآن (سوره نباء، آیه 39) الیوم الحَق: روز حق است که خداوند در آن روز به‌درستی و به حقیقت تجلّی می‌کند و جزا و ثواب می‌دهد. لذا ساعات قیامت همانند ساعات دنیایی نیست تا تصوّر روز و شب شود.

در سوره معارج، آیه 4 می‌فرماید: «آن روز برابر پنجاه‌هزار سال است». این نظر به کثرت دارد که ممتد است و بر اهل عذاب این‌چنین طولانی می‌شود، ولی همان برای مؤمن این‌چنین نیست. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «به آن کسی که نفس محمّد به دستش می‌باشد، آن‌قدر خداوند بر مؤمن (در روز قیامت) با تخفیف (و سبک و آسان) برخورد می‌کند، به اندازه خواندن یک نماز واجب که در دنیا می‌خوانده است».

در سوره حدید می‌فرماید: «روزی که مردان و زنان مؤمن را بنگری که نورشان (فروغشان) از جلو و کناره راستشان پیش می‌شتابد».

از این آیه استفاده می‌شود که آن روز مؤمن نور دارد و هر جا رود روشن و روز است و به دیگران هم نور می‌رساند. در آیه دیگر می‌فرماید: «مردان منافق و زنان منافق به مؤمنان می‌گویند: به ما نگاه کنید تا از نورتان بهره بگیریم».