یک شُکر

ابوسعید ابوالخیر گفت: «در ابتدای سلوک پیش شیخ ابوالقاسم بشریاسین بودم. مرا گفت: ای پسر! خواهی که با خدای سخن گویی؟ گفتم: چرا نخواهم؟! فرمود: هر وقت در خلوت باشی، این بیت گوی:

بــی تـو جـانا قـرار نـتوانم کرد **** احـسان تـو را شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی **** یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

کا این همی گفتیم، تا به برکات وی در کودکی راه سخن گفتن با حق تعالی بر ما گشاده گشت.