«وُد» به معنی دوست داشتن است؛ و «ودود» از اسماء حسنی است و دو بار در قرآن سوره هود آیه 90 «رحیم ودود» و در سوره بروج آیه 14 «الغفور الودود» آمده است. در ذیل آیه 96 سوره مریم «ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمان وداً: همانا آنان که به خدا ایمان آورده‌اند و عمل صالح انجام داده‌اند خداوند مهربان آن‌ها را (در نظر خلق) محبوب گرداند. آمده است که درباره حضرت علی بن ابیطالب علیه‌السلام می‌باشد. ابن عباس گفته: مؤمنی نیست مگر آن‌که در قلبش آن حضرت است؛ و این ود را خدا در قلوب مؤمنین قرار داد که مخصوص علی علیه‌السلام است. در سوره شوری آیه 23 خداوند به پیامبر صلی‌الله علیه و آله می‌فرماید: به مردم بگو من اجر رسالت از شما نمی‌خواهم مگر مودت به نزدیکانم (اهل‌بیتم) بورزید. خداوند نفرمود: محبت به نزدیکانم، بلکه مودت را ذکر کرده است چراکه مودت جنبه عملی و محبت جنبه قلبی دارد.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام درباره وُدّ و مودت فرمود:

1- دوستی با مردم اساس عقل است.

2- به‌راستی‌که دوستی (مودت) را زبان اظهار کند و محبت را چشمان. (یعنی محبت امر قلبی و مودت دوستی است که در عمل آشکار می‌شود.)

3- در تنگی و سختی، درستی مودت آشکار می‌گردد.

4- دوستی با مردم عوام بریده شود همانند بریده شدن ابرها و باز شود همانند باز شدن سراب.

5- دوست باوفا از دوستی خود بازنگردد اگرچه زمان (بسیار) طولانی از آن بگذرد.

در کتاب غررالحکم 44 روایت درباره این موضوع ود نه حب از امام نقل کرده است.