آگاهی
آگاهی ما از امام زمان علیه‌السلام از اشعار و محفوظات و روایات و مانند این‌هاست. این خوب است، امّا کامل نیست و بیشتر جنبهٔ طبیعی و اطلاعاتی دارد، روح در این جهت، ناقص است؛ چراکه حضرت از ماوراء طبیعت بالاتر و دانستنی‌ها همانند نقوش بی‌حرکت‌اند. آگاهی با معرفت روحی و تصفیه و بی‌آلایشی و مهم‌تر از همه، با عنایت است. دیده‌شده، شعر خوانده و سخن گفته، بعد با صاحب‌مجلس، به خاطر پول منازعه کرده است که شما ما را پست شمردی و حقّمان را نشناختی و پاداشی ناچیز دادی. آگاهی این نوع آگاهی‌ها مجاز و به پوستی بند است. آگاه واقعی به امام، همه‌چیزش را فدای امام زمانش می‌کند و افتخار خدمت دارد و کسی را به چیزی دربارهٔ حضرت ناراحت نمی‌کند.