اراده

ای منتظر، ارادهٔ حضرت محبوب مقیّد به اسباب و علّت‌ها نیست تا سببی آید و ارادهٔ او منفعل شود. بلکه همهٔ آثار اسباب، تابع ارادهٔ او هست. چطور می‌شود شما گاهی قبض می‌شوی و گاهی بسط و هیچ نمی‌دانی به چه علّتی این معلول آمده است. چون ما بصیرت به معلول‌های حقیقی نداریم، دنبال اسباب و کارهای مجازی هستیم و می‌گوییم اگر این کار را کنیم، حضرت را می‌بینیم و به وصالش می‌رسیم، درحالی‌که اوّل، اراده و تجلّی او باید تعلّق بگیرد، بعد اسباب فراهم شود. برای همین است که در طول تاریخ، پیروان، اسبابی را فراهم کردند تا یا او را ببینند، یا از یاوران او شوند و یا رزق خاص از ناحیهٔ او برسد و مانند این‌ها، امّا مسبّب‌ها محقق نشدند.