از مسبّب به سبب

همه می‌خواهند از اثر به مؤثر پی ببرند، یعنی مسائلی را از حضرت محبوب درک کنند و بدانند که از ایشان است، پس معتقد به فیّاضیّت او شوند. به‌عبارت‌دیگر از سبب به مسبّب طریقهٔ درستی است، امّا این به عقل جزئی است. امّا در عرفان، شخص فانی در امام، از مؤثر و مسبّب به اثر و سبب پی می‌برد.

وقتی عشق و جذبهٔ ایشان یک‌مرتبه در دل آمد، آن را از جانب لطف ایشان بدانند

نه از عمل و نیّت خود. صورت کارها می‌تواند از معنی و لطف او دانسته شود، امّا صورت‌ها محدود هستند و معنی و لطف او نامحدود است. اگر حالاتی واقعی بر منتظری غالب شود و نشانه‌های صدق همراهش باشد، آن را از فیض وجود مقدّس امام قائم علیه‌السلام می‌داند نه از جانب خود و درک این مطلب حاصل نمی‌شود مگر به فراست مؤمن که با نور خدایی می‌بیند و می‌فهمد.