استاد ملّا حسینقلی همدانی

ورود آقای بهاری به نجف سال ۱۲۹۷ بوده و از همان ابتدای ورود، در درس استاد اعظم و عارف کامل ملّا حسینقلی همدانی (متوفی ۱۳۱۱) وارد می‌شود و تا وفات استاد ملازم وی بوده و بهره‌های شافی و کافی برد، حتی در مسافرت‌ها همراه او بود و این استفاده قریب ۱۴ سال طول می‌کشد.

استاد مرحوم بهاری آخوند ملّا حسینقلی همدانی بود. او در درس فقه و اصول شیخ انصاری شرکت می‌کرد که روزی متوجه شد او شاگرد اخلاقی عارف بالله سید علی شوشتری است پس آخوند به سید پیوست و به سیر و سلوک پرداخت. پس از وفات شوشتری به سال ۱۲۸۳ (هـ. ق) تا سال ۱۳۱۱ (هـ. ق) به مدت ۱۸ سال بر کرسی تدریس اخلاق و عرفان و تربیت نفوس و پرورش سالکان پرداخت که قریب سیصد نفر را در مکتب خود توانست ارشاد کند. از این تلامذه بسیار چهار نفر بیشترین ترقّی را کردند که عبارت بودند از: شیخ محمد بهاری و سید احمد کربلایی، شیخ جواد ملکی تبریزی و سید محمد سعید حبوبی. تنها کسی که نامزدی وصایت آخوند را برد آن هم در سن ۴۶ سالگی شیخ محمد بهاری بود با این‌که بسیاری از شاگردان آخوند از جهاتی نظیر علم یا عمر یا شهرت در نظر عموم جلوتر بودند. او بعد از استادش از سال ۱۳۱۱ تا سال ۱۳۲۳ به مدت یازده سال بر کرسی تربیت نفوس در نجف اشرف پرداخت و بعد به خاطر بیماری به ایران آمد.