استغاثه

طلب فریادرسی از دانی به عالی، رعیت به ارباب، عبد به مولی ممدوح است. امام زمان علیه‌السلام ابالغوث پدر و صاحب فریادرسان می‌باشد. شیعه گاهی برای مظلومیت امام علیه‌السلام به درگاه خداوند استغاثه می‌کند و ایشان را از خدای متعال طلب می‌کند و می‌خواهد که ایشان زودتر تشریف آورده و با برپا نمودن حق، باطل را از بین ببرند و داد مظلوم را از ظالم بستانند؛ در دوران غیبت کبری از خود حضرت علیه‌السلام طلب فریادرسی می‌شود چراکه ایشان مغیث و ملجأ گریختگان و درماندگان و غم‌زدگان است و به ندا و صدای آنان توجه می‌کند.

حضرت علیه‌السلام مظهر ابواب الهی می‌باشند لذا درب خانهٔ ایشان را می‌زنند تا توسط امام از شدّت گرفتاری نجات یابند. دومین نائب خاص امام زمان، جناب ابی جعفر محمد بن عثمان در زیارت آل یاسین خطاب به محضر حضرت علیه‌السلام چنین عرضه می‌دارد: «یٰا وِقٰایَةَ اللهِ وَ سِتْرَهُ وَ بَرَکَتَهُ اَغِثْنیٖ» ای نگه‌دارنده و پوشش و برکت الهی به فریادم برس.(۱)

ما که نداریم به غیر تو کس/ ای شه خوبان تو به فریاد رس

غوث یعنی فریادرسی، استغاثه یعنی طلب و درخواست کمک نمودن و غیاث نیز به شخص فریادرس اطلاق می‌شود و همه این موارد به داعی و حاجتمند و درخواست‌کننده، بستگی داشته و مربوط می‌شود. امام علیه‌السلام مغیث است که جواب فریادرسی را می‌دهد.

امام عصر علیه‌السلام در دعایی به خداوند عرضه می‌دارد: «ای خدایی که هرگاه بنده در شب به حالت تحیّر (اضطرار) تو را با صدای بلند بخواند و برای او یاری کننده‌ای که مهربانی‌اش کند نیابد، پس از تو کمک فریادخواهی کند و استغاثه نماید.»(۲)