اسفند (حرمل)

1- پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: از بوته اسفند، درخت یا برگ یا میوه‌ای نمی‌روید مگر آن‌که فرشته‌ای بر آن گماشته است تا آن را به آن‌که باید برساند و یا خشک شود. در ریشه و ساقه‌اش برای پراکندن (شیاطین و شور چشم‌ها) و در دانه آن داروی هفتاد و دو بیماری است.

2- پیامبری به خداوند از ترس امتش شکایت کرد. خداوند به وی وحی کرد که به امتت بگو تا اسفند بخورند که شجاعت را زیاد می‌کند.

3- از امام صادق علیه‌السلام درباره اسفند و کندر سؤال شد؛ فرمود: اما اسفند ریشه‌ای از آن به زمین نشانیده نشود و شاخه‌ای از آن سر بر نیارد مگر آن‌که خداوند ملکی بر آن بگمارد تا آن را به آن کس که باید برسد، یا خشک (خرده و ریزه) گردد.

زیرا شیطان تا هفتاد خانه از خانه‌ای که در آن اسفند است می‌گریزد. اسفند شفای هفتاد درد است که کمترین آن‌ها جذام است؛ مصرف آن را فراموش نکنید؛ اما کندر برگزیده انبیاء است و مریم علیهالسلام از آن کمک می‌جست. هیچ دودی از دود آن زودتر به آسمان بالا نرود و دودش شیطان را می‌راند و مرض را دفع می‌کند، پس آن را فراموش نکنید.

4- پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: هر کس چهل روز، هر روز به‌اندازه یک مثقال اسفند بخورد قلبش از حکمت نورانی شود.