منّان

یکی از اسماء الهی منّان است که به معنی منّت گذارنده، بسیار نیکوئی کننده، بخشنده تمام نعمت‌ها و انعام دهنده می‌آید. «منّت دو جور است، منّت فعلی و آن سنگین کردن بندگان با نعمت و عطیه و منّت قولی که آن شمردن و به رخ کشیدن نعمت است و این قبیح است مگر وقتی‌که طرفِ گیرنده کفران نعمت کند.»

پس حق‌تعالی اگر منّت بگذارد، نه به‌عنوان ملامت است بلکه به‌عنوان تذکر است. در قرآن منّت به خدا نسبت داده شد که به معنی اِنعام و نعمت دادن است. آنچه خداوند منّت می‌گذارد یکی نعمت انبیاء و رهبران دینی (آل‌عمران:164) و دیگر ایمان می‌باشد. (حجرات:17) بعضی‌ها در صدر اسلام، اسلام خویش را به رخ پیامبر صلی‌الله علیه و آله می‌کشیدند و منّت می‌نهادند؛ خداوند فرمود: «بلکه خدا بر شما منت دارد که هدایتتان کرد.»

دیگر منّت بر جمیع نعمت‌های مادی است مانند داشتن نعمت‌های بسیار حضرت سلیمان (ص:39) که در مقابل مسائل معنوی و روحی ناچیز جلوه می‌کند. از بسیاری از ادعیه مأثوره استفاده می‌شود که منّ و عطای خدا بزرگ و دیرینه است.

در دعای جوشن کبیر فقره 332 آمده است: «یا عظیم المن» و در دعای سحر از امام باقر علیه‌السلام آمده است: «کل مَنّک قدیم» یعنی همه بخشش‌ها و نیکی‌های تو قدیم است.