افسوس

در طبیعت دیده شده که اول پرنده‌ای زیبا یا خوش‌گوشت و خوش‌صدا، صیاد را جذب می‌کند؛ آنگاه صیاد با فنون و افسون، دنبال او می‌افتد تا او را به دام خود اندازد. مارِ خوش خط‌وخال، اول مارگیر را جذب خود می‌کند، آنگاه مارگیر با فنون خاص صیدش می‌نماید. مدعیان دروغین هم افراد ساده و خوش‌گمان، دست و دل‌باز را می‌بینند، آنگاه افسون (جادوگری) خود را می‌خوانند و آنان را به صید خود می‌اندازند. پس به نام خدا و امام زمان و سلوک و عرفان و کلمات متصفه ایشان را وسیلهٔ صید قرار می‌دهند و از آنان بیعت می‌گیرند تا به سلسلهٔ دیگر نروند و با حالت خامی دربست در اختیار قطب و استاد قرار گیرند. پس در هر رشته افسون (فسون) گری (جادوگری) وجود دارد و مرشدان فریبکار هم با قواعد و دام‌های خاص معنوی و ریاضتی، مریدان را در حلقهٔ خود درمی‌آورند. لذا افراد زیرک و کار کُشته و استاد حاذق دیده در دام این‌ها نمی‌افتند. چون تجربه دارند و قوهٔ تمییز دارند و قطب صادق از کاذب را تشخیص می‌دهند.