اقتدا (پیروی کردن)

پیروی کردن درست نمی‌شود مگر به تقسیم ارواح در ازل و امتزاج نور فعلی با نور گذشته. اقتدا تنها به رسوم و حرکات ظاهر و انتساب به یکی از اولیای دین از ائمه و حکما نیست. خداوند فرموده: «روز قیامت هر جماعتی با پیشوای خود خوانده می‌شوند». (اسراء: ۷۱) یعنی کسی که اقتدا به صاحب حقی کرده باشد، اعمالش قبول و پاکیزه است.

حق‌تعالی می‌فرماید: «هرگاه در صور اسرافیل دمیده شود هیچ‌یک از پیوندهای خویشاوندی میان آن‌ها در آن روز نخواهد بود و از یکدیگر تقاضا و سؤال نمی‌کنند». (مؤمنون: ۱۰۱)

حضرت علی علیه‌السلام فرمود: «ارواح، لشکرهای مختلف بودند، هر کدام از آن‌ها که با هم در عالم ذر الفت پیدا کردند در دنیا با هم انس گرفتند و آن‌هایی که همبستگی در آنجا پیدا نکردند در این عالم نیز با هم الفت نگرفتند».

کسی به محمد بن حنفیه (فرزند امام علی علیه‌السلام) عرض کرد: «چه کسی تو را ادب کرد؟ فرمود: خدا نفسم را ادب کرد، به این ترتیب که آنچه از صاحبان خرد و بصیرت دیدم، آن‌ها را پسندیدم، پس پیروی و عمل به آن می‌کنم؛ و آنچه از جهّال می‌بینم که ناپسند است آن را قبیح می‌دانم و از آن دوری می‌کنم، با این روش خدا مرا به خزینه‌های علم خود رساند.»

هیچ راهی برای مؤمن زیرک از پیروی سالم‌تر نیست، چرا که اقتدا راهی روشن و مقصدی درست‌تر می‌باشد.

خداوند به عزیزترین خلقش پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «پیامبران گذشته به من هدایت یافتند، تو هم به طریقه ایشان پیروی کن.» (انعام: 9۰) و در جای دیگر فرموده: «ما به تو وحی فرستادیم که پیروی آئین ابراهیم که پایدار است کنی.» (نحل: ۱۲۳)

پس اگر برای دین خدا راهی محکم‌تر از اقتدا بود هر آینه اولیاء و انبیای خویش را به‌سوی آن می‌خواند. پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «در قلب‌ها نوری است که روشنایی آن نیست مگر در پیروی کردن از حق و میانه راه رفتن و آن از نور انبیاست که به‌عنوان امانت در قلوب مؤمنین گذاشته شده است.»