اقرار بر گناه

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که روزی امیرالمؤمنین علیه‌السلام با جمعی از اصحاب بودند که شخصی آمد و عرض کرد یا امیرالمؤمنین! من به پسری دخول کردم، مرا پاک کن! امام فرمود: برو به منزل خودت، شاید صفرا و یا سودا بر تو غلبه کرده باشد؛ چون فردا شد باز آمد و اقرار بر لواط کرد، حضرت همان جواب را فرمودند؛ آن شخص روز سوم آمد، اقرار کرد و حضرت، جواب روز اول را دادند؛ روز چهارم هم آن شخص آمد و اقرار کرد، امام فرمود: حالا که چهار مرتبه اقرار کردی، پیامبر صلی‌الله علیه و آله در حد این عمل سه حکم فرموده است یکی از این سه حکم را انتخاب کن؛ عرض کرد: کدامند؟ فرمود: شمشیر بر گردن زدن، یا انداختن از بلندی، با حالتی که دست و پا بسته باشد، یا سوزانیدن با آتش.

آن مرد گفت: کدام‌یک از این سه عقوبت بر من سخت‌تر است؟ فرمود: سوختن با آتش، عرض کرد: یا امیرالمؤمنین علیه‌السلام من آن را اختیار کردم.

امام فرمود: پس خودت را برای این کار آماده کن. عرض کرد: حاضر شدم، برخاست و دو رکعت نماز خواند و در تشهد خود بنشست و گفت: خداوندا! مرتکب گناهی شده‌ام که تو می‌دانی و از عذاب تو ترسیدم و به خدمت وصی رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله و پسرعموی آن حضرت آمده‌ام و از او خواستم که مرا از آن گناه پاک کند که انجام داده‌ام؛ او مرا مخیّر کرد در سه نوع از عذاب و من سخت‌ترین آن‌ها را اختیار کرده‌ام؛ خداوندا! از رحمت تو سؤال می‌کنم که این سوختن را در دنیا کفارهٔ من قرار بدهی و مرا در آخرت نسوزانی.

بعد از آن برخاسته و گریه‌کنان خود را بر آن گودال انداخت که آتش در آن شعله می‌کشید، امام از این منظره گریه کرد و اصحاب نیز گریه کردند؛ امام فرمود: ای مرد! برخیز از میان آتش که ملائکه را به گریه درآوردی و خداوند توبهٔ تو را قبول کرد، برخیز و دیگر بر آن کار نزدیک مشو.

در روایت دیگر دارد که شخصی گفت: یا امیرالمؤمنین علیه‌السلام! آیا حدی از حدود خداوند را تعطیل می‌کنی؟ فرمود: وای بر تو! هرگاه امام از طرف خداوند منصوب باشد و گناهکار از گناه خود توبه کند بین خود و خدایش، پس بر خداست که او را بیامرزد. (قضاوت‌های محیرالعقول- التهذیب- وافی، ج 2، ص 51- عجائب احکام امیرالمؤمنین.)