امام در غم شهادت عمار

در آخر روز نهم جنگ صفین، ابوالهاویه عاملی و ابوحوّاء سلسکی، عمار را در سن 93 سالگی به شهادت رساندند؛ امیرالمؤمنین علیه‌السلام بر بالینش آمد و سر عمار را بر زانوی مبارک نهاد و فرمود: «ای موت! مرا ترک نمی‌کنی مرا راحت بگذار که هر دوست را می‌کشی، می‌بینم تو بصیری به آن‌هایی که من آنان را دوست دارم؛ انگار با دلیل و شاهد آنان را می‌بری.»

بعد فرمود: «إنّا لله و إنّا إلیه راجعون»(بقره، آیه 156)؛ هر که از شهادت عمار، دل‌تنگ نشود او را از مسلمانی نصیب نباشد؛ خدای – تعالی – بر عمار رحمت کند در آن ساعت که او را از نیک و بد سؤال کنند؛ هرگاه در خدمت رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله سه نفر بودند چهارم ایشان عمار بود، اگر چهار نفر نزدش دیدم عمار پنجمین نفر ایشان بود. نه یک‌بار، عمار را بهشت واجب شده، بلکه بارها استحقاق آن را پیدا کرده است؛ بهشت عدن، مهیا و منتظر اوست؛ حق با او بود و او یار حق بود، چنانکه رسول خدا در شأن او فرمود: «حق با عمار است هر جا او باشد.» سپس فرمود: «کشندهٔ عمار و دشنام دهنده و ربایندهٔ سلاح او به آتش دوزخ، معذب خواهد بود؛ آنگاه قدم مبارک را پیش نهاد و بر عمار نماز گزارد و با دست نازنینش او را در خاک نهاد.»(بحارالانوار- مجالس المؤمنین- تتمة المنتهی، ص 15)