نهصد دینار صدقه و صد دینار بخشش

از اصبغ بن نباته نقل شده است که در زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام مردی مرده بود و وصیت کرده بود به شخصی که این هزار دینار را بگیر، بعد از مردنم از این مال، هر چه دوست می‌داری صدقه بده و باقی را برای خودت بردار.

بعد از مردن موصی، وصی صد دینار را تصدق داد و نهصد دینار را برای خودش برداشت؛ ورثه میت به وصی گفتند: شما پانصد دینار را برای پدرمان صدقه می‌دادی و پانصد دینار را برای خودت برمی‌داشتی؛ وصی زیر بار این حرف نرفت و امتناع نمود.

این شکایت و داوری را نزد امیرالمؤمنین علیه‌السلام بردند. امام فرمود: چه شده است؟ ورثه جریان مقدار صدقه و بخشش را برای امام نقل کردند؛ امام به آن مرد وصی فرمود: این سخن ورثه میت را قبول کن! آن شخص قبول نکرد؛ امام فرمود: بر تو واجب است که نه‌صد دینار را صدقه دهی؛ به علت اینکه تو همین نه‌صد دینار را دوست می‌داری و صد دینار باقی را برای خود بگیر. (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 528- قضاوت‌های محیرالعقول، ص 94- عجائب احکام امیرالمؤمنین)