اندیشه

بدان که آنچه از صدا و کلام صادر می‌شود، از اندیشه است. صوت حسّی از منشأ لطیف منشعب می‌شود. حال این اندیشه از کجاست که حلق و زبان و لب را بکار می‌برد. همان‌طور که صورت از بی‌صورتی به در می‌آید، پس همهٔ نطق از دریای بی‌کران اندیشه است که اندیشه از روح مجرّد و از عالم امر منشعب می‌گردد. فکر ما همانند تیری از حضرت حق در هوای کل وجود رها می‌شود. تیر از تیرانداز رها می‌شود و اندیشه از صاحب اندیشه که از ظهور اسم حیّ و قیّوم و مشیّت الهی است برمی‌خیزد.