اوتاد
اوتاد جمع وَتَد به معنای میخ است؛ یعنی بعضی اولیای خدا همانند میخ زمین هستند که زمین را از لرزش و به‌هم‌ریختگی حفظ می‌کنند. اوتاد در روی زمین برای عموم مردم و اهل زمین این چنین‌اند.
در حدیث قدسی آمده که خداوند عزّوجل به پیامبرش فرمود: «ای احمد، آیا می‌دانی که چرا تو را بر سایر انبیاء برتری دادم؟» عرض کرد: نه. فرمود: «به‌یقین، خوی نیک، سخاوت نفس و رحمتی که بر خلق داشتی. همچنین اوتاد ارض، اوتاد نشدند جز بدین صفات.»
در عمل امّ داود از امام صادق علیه‌السلام در نیمه رجب آمده است که فرمود: «اللّهم صلّ علی الابدال و الاوتاد: خداوندا درود فرست بر ابدال و اوتاد.»
در کتاب خزائن کشمیری ص ۱۳۲ نقل شده که امام صادق علیه‌السلام فرمود: «زُرارِه از اوتاد زمین بود.»
در تفسیر فرات کوفی آمده: امام باقر علیه‌السلام فرمود: «همانا اهل‌بیت پیامبرتان … پس آنان عماد و گواهان دین و اوتاد در زمین هستند.»
امام باقر علیه‌السلام فرمود: «همانا خداوند عزّوجل خلقی را آفرید (منظور ائمه علیه‌السلام) که حجج بر خلایق هستند. پس ایشان اوتاد در زمین هستند.»
امام صادق علیه‌السلام فرمود: «اوتاد زمین و اعلام دین چهار نفرند: محمّد بن مسلم، بُرید بن معاویه، لیث بن بختری، زراره بن اعین.»
در نهج‌البلاغه، خطبه ۸۶ امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «(از بهترین بندگان که خداوند او را دوست دارد) خود را برای خدا پاک گردانید و حق‌تعالی هم او را برای خود اختیار کرد. پس او از کان های دین و از اوتاد زمین است.»
از مجموع روایات برمی‌آید که فرد اکمل اوتاد در روی زمین امام است و سپس اصحاب و بندگان خاص از اوتاد به شمار می‌روند و همیشه در روی کره زمین هستند.
عدد اوتاد: در کتب عرفا و اهل تصوّف عدد اوتاد را ۴ نفر، ۷ نفر، ۳۰ نفر، ۴۰ نفر نوشته‌اند و گفته‌اند اوتاد بالاتر از ابدال و ابرار و نقباء هستند؛ اما در یقینی بودن عدد خاص محل تأمل است. چه آن‌که گفته‌های متضادّ هر گوینده غیر معصوم، با استناد به خواب و مکاشفه و زودباوری گفته‌های دیگر را نمی‌توان بر اساس حتمی بودن به دیگران منتقل کرد.