اِنکسار

اِنکسار یعنی فروتنی و شکستگی از درون و باطن.

کسی که طاعتی فراخور حال ندارد و به لذّت‌های طبیعی اشتها دارد، ولی در باطن پشیمان و ناراحت و منکسر است، بهتر است از کسی که به ظاهر مشغول به علوم دینی و عبادات ظاهری است و در باطن عجز و تسلیم به حق ندارد. حضرت آدم علیه‌السلام به سبب وسوسه شیطان به درخت منهی نزدیک شد و هبوط کرد و سال‌ها گریه کرد و به خطای خود اعتراف می‌نمود و سپس حق به او مدد کرد و به مقام نبوّت منصوب کرد. امّا ابلیس که سال‌ها عبادت کرد، از غرور و کبر درونی ملعون همیشگی شد.

جمله استادان پی اظهار کار نیستی جویند و جایِ اِنکسار (مثنوی)

یحی بن معاذ رازی گفت: «انکسار عاصیان نزد من خوشایندتر است از صولت مطیعان.»