بخت و اقبال

بعضی‌ها می‌گویند از بخت و اقبال بدمان است که در دنیا گرفتار شدیم، توان وصال و دیدار حضرت را نداریم. اینان گناه را به گردن تقدیر می‌اندازند و از تلاش مهدوی فاصله می‌گیرند. به عبارتی، جبری فکر می‌کنند و همهٔ هم­وغم را، در بند دنیا قرار گرفتن، می‌بینند. چرا انسان با یک‌چشم، همهٔ تقدیرات را یک‌بعدی بنگرد. این افراد، خود را دست‌وپابسته می‌دانند که هیچ اختیاری برای کارها ندارند. این جبر، همهٔ اسباب تلاش را می‌بندد و قفل می‌کند؛ پس تنبلی را پیشه و به گردن تقدیر می‌اندازند. اینان خطاکاری را به اسباب بیرون از خود، متّهم می‌کنند و نسبت می‌دهند. لذا ارتباط و توسّل به حضرت قائم علیه‌السلام را ندارند و سخت، گرفتار عادات روزمره شدند.