برزخ

وقتی مرگ آید، آدمی می‌میرد، تازه متوجّه می‌شود که در دنیا بی امام زمانش راه‌رفته و در برزخ به همان اندازه بی امام است. برزخ، فیلم و سیرت صفات و زاد دنیوی را نشان می‌دهد. آنجا به ای‌کاش و دریغ و حسرت می‌افتد. تازه متوجّه می‌شود که گردوغباری که دنیا برایش می‌شده، سرابی بیش نبوده که دل‌بسته بود و به موج‌هایی آن‌ها مشغول بوده و به حضرت حجّت توجّهی نداشت. لذا چشم بصیرت در برزخ باز می‌شود و ده‌ها تأسّف و حسرت را ببار می‌آورد، ولی صد حیف که برزخ جای عمل نیست، جای نتیجه و نمره قبولی و مردودی است.