بندگی در غیاب

خدمت و بندگی در غیاب ارباب، خوش‌تر و به مراتب مهم‌تر است تا در حضور انجام شود که تأیید به وفای شروط مولا است.

آن‌که در غیابِ شاه او را مدح می‌کند، فرق است با آن‌که در حضور شاه او را مدح می‌نماید. مثلاً قلعه داری که سر مرز نگهبانیِ کشور سلطان را می‌کند، کارش ارزشمند است که مانع از ورود دشمنان سلطان می‌شود و به باج و رشوه این کار را نمی‌فروشد و آن مرزبان نزد شاه به خاطر جان فشانی و وفاداریش بهتر است.

پس آنچه بر سالک از غیب و قیامت پرده پوشی است و او با ایمان و اطاعت حفظ حدود، اوامر و نواهی الهی را انجام می‌دهد، بسیار ممتاز و قابل سپاس است. ولی در روز قیامت و حضور طاعات و اعمال که همه چیز نمایان است، دیگر جای طاعت و عمل نیست. (مثنوی معنوی، دفتر اوّل، بیت 3632 تا 3642)