بیعت
پیامبر گرامی صلی‌الله علیه و آله فرمودند: «هر کس بمیرد و بیعتی از امام مسلمین بر گردن او نباشد، همانند مرگ جاهلیت مرده است.»(۱)
بیعت نمودن با امام زمان، بدین معنی است که شیعه با امامش آن‌گونه عهد و پیمانی ببندد که با جان و مال و اعمالش ایشان را یاری کند؛ همچنین ملتزم به فرامین حضرت و اطاعت از اوامر ایشان شود و باید کاملاً با هر چه در توان دارد بر بیعتش با امام علیه‌السلام استوار بماند و از آن‌طرف بیعت شکنی، یعنی در معاهدهٔ خود نکند.
ناکثین همان‌هایی بودند که در زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام بیعت خود را با ایشان شکستند.
از مصادیق تجدید بیعت، می‌توان به دعای عهد که از امام صادق علیه‌السلام نقل‌شده است اشاره کرد که فرمودند: «هرکس چهل روز دعای عهد را بخواند از یاوران قائم خواهد بود و اگر قبل از ظهور بمیرد خدا او را زنده خواهد نمود تا در رکاب او جهاد نماید.»
اللّٰهمّ ربّ النّور العظیم … اللهمّ انّی اُجدّد له …خداوندا در این صبح و تمام دوران زندگی‌ام از عهد و عقد و بیعتی که بر گردنم هست، هرگز از آن‌ها برنگردم و جدا نشوم …(۲)
البته مسلّم است که بیعت با پیامبر صلی‌الله علیه و آله و امام علیه‌السلام همانند بیعت باخداست.
«إِنَّ الّذینَ یُبٰایِعُونَکَ إِنّمٰا یُبٰایِعُونَ اللّهَ: ای پیامبر کسانی که با تو بیعت می‌کنند درواقع با خداوند بیعت می‌کنند.»
دست خداوند فوق همهٔ قدرت‌ها و دست‌هاست و هر کس بیعت را بشکند به زیان خویش می‌شکند و هر کس به آنچه با خداوند پیمان بسته است وفا کند به‌زودی به او پاداشی بزرگ خواهد داد.(۳)