تأسّف و حسرت

کسی که شب می‌خوابد، درِ خانه را محکم می‌بندد و قفل می‌زند تا دزد شب نیاید و متاع و اسباب او را به سرقت نبرد. حال اگر کسی قفل زدن را فراموش کرد و به چیزی مشغول شد، مثلاً دیدن یک فیلم و سریال تلویزیونی و خوابش ربود؛ سارق می‌آید و از غفلت و خستگی، متاع او را می‌برد و صبح که از خواب برمی‌خیزد، می‌بیند که سارق، متاع خانه را به سرقت برده است. پس به تأسّف و حسرت می‌افتد. اگر شب‌ها به یاد امام عصر علیه‌السلام بودیم و به نماز و دعا و کتابی و شعری و… دربارهٔ حضرتش مشغول بودیم و شبی به هر سببی غافل و ساهی شدیم و به کاری دیگر مشغول شدیم؛ ازقضا بنا بود همان شب عنایتی شود، ولیکن ما در غفلت کامل افتاده بودیم و تیر عنایت به درِ بسته خورد و این تأسّف و حسرت بسیار دارد. پس قبل از تباهی، به ریسمان مهدوی باید پناه برد و خود را تربیت این‌چنینی باید کرد.