کی بگوییم: الغوث

ای منتظر! بدان‌ که نفس امّاره قبل از آنکه وارد کار شود، قبلش نقشه می‌کشد و وسوسه می‌کند و با مقدماتی چند، ذهن را آمادهٔ کارزار می‌کند.
ما کی باید به امام پناه ببریم و از او درخواست پناهندگی واقعی کنیم. وقتی‌که صفت رذیله‌ای به فعالیت و آمادگی رسید، مانند بخل و حرص و کینه و… پس آن‌وقت داد بزنیم، الغوث؛ به فریادم برس. یا وقتی کار از کار گذشت و دچار گناه شدیم، بعد بگوییم الغوث، باید قبل از ویرانی و خرابی، بگوییم الغوث، نه بعد از خسارت.