جُبْن
جبن یعنی ترس و آن است که در کارهایی که عقل یا شرع دستور داده که در آن اقدام کند و تسلّط داشته باشد و نیرومند عمل کند خودداری می‌کند.
شجاعت صفت ممدوحی است که طرف افراط آن تهوّر و حدّ تفریطش جبن است؛ یعنی از چیزی که نباید دوری کند احتراز نماید.
جبن ترسی است که باعث می‌شود در وقت لزوم زمام تدبیر را از انسان برباید و به دنبال آن اضطراب و بعد غفلتِ از دفع ضرر به بار آورد.
انسان به سبب جبن، خوار و ذلیل می‌شود و معمولاً مردم در جان و مال او طمع می‌کنند و در معرض افراد زورگو و مکّار قرار می‌گیرد.
این مرض از ضعف نفس است و معمولاً صاحبان این صفت دارای اعصاب قوی نیستند و از چیزی که به نظر شرع و عقل نباید از آن ترسید، می‌ترسد و در واقع این افراد بزدل هستند.
جبن ناشی از کم خودبینی بوده و جبّان مضطرب و بی‌ثبات و کسل و راحت‌طلب است. اگر هم در کاری وارد شود آن را تمام نمی‌کند.
بسیار کسانی هستند که جبن را به‌عنوان احتیاط توجیه می‌کنند و چه دردناک است که انسان راه نجات را بر خود ببندد.
رسول خدا صلی‌الله علیه و آله فرمود: «جبن و بخل و حرص (شاخه‌های) یک غریزه‌اند و جمع این‌ها سوءظن و بدگمانی است.»