حال، نه قال

شیعه در دعا و راز و نیاز و عرضهٔ خواسته‌هایش محضر مقدّس امام زمان علیه‌السلام، نباید به‌صرف زبان قال بسنده کرده و اکتفا کند چراکه تأثیر آن کم است.

بلکه به هر زبانی اعم از فارسی، عربی و … چه نظم، چه نثر و هر عملی که باشد باید با حال ادا شود یعنی لقلقهٔ لسانی منجمد تأثیر ندارد.

چراکه همیشه تأثیر در کیفیت است نه کمیت. گرچه دعا منصوص باشد دارای امتیاز خاصی است لکن دیده می‌شود که بعضی ادعیه، همانند دعای ندبه برای افراد عادت شده است و عادت، آفت حال و سوز است.

لذا خداوند در سورهٔ اعراف/۲۰۵ فرمود: «وَ اذْکرْ رَبّک فی نَفْسِک تَضَرّعًا وَ خیفَةً: یاد کن پروردگارت را در نفس (دل، جان) خودت با حالت تضرّع و بیم.»

چراکه تأثیر دعا با حضور قلب همراه با تضرّع، افزون از یاد کردنی است که داعی آن، ذکر و دعا را صرفاً لفظی آن‌هم با غفلت و بی‌توجهی ادا می‌کند.