حبّ جاه و شهرت

آنانی که در طلب ریاست و جلال و زر هستند و دوست دارند نامشان بزرگ شود و عدّه‌ای آنان را مدح کنند و اطاعت نمایند، کم نیستند! این حبّ از هوای نفس است و منشأ شیطانی دارد که طالب آن به آفات بزرگ مبتلا است. تازه اگر به دنیای مذموم برسد در آخرت هیچ خبری برایش نیست. قرآن می‌فرماید: «هر که زندگی دنیایی و زینت آن را بخواهد، پاداش عملشان را به آن‌ها می‌دهیم و کمبودی نخواهد داشت ولی در آخرت نصیبی جز آتش ندارد و آنچه در دنیا کرده‌اند نابود و اعمالشان باطل‌شده است.» از آفات این رذیله معایبی است که در کردار ریایی و گفتار نفاقی و قلب زنگ‌زده پیدا می‌شود. انفاق برای فریب، تظاهر به عبادات مصنوعی، گذشتن از زن و فرزند و پدر و مادر فقط برای رسیدن به مقصود انجام می‌شود! نفس چون همانند اژدهاست و دمی صاحب این رذیله را بیکار نمی‌گذارد، برایش نوحه می‌خواند و دلداری می‌دهد و امیدواری می‌کند تا در هلاکت ابدی گرفتار شود، گرچه نوحه از راه دین هم باشد!! پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «حبّ جاه و مال نفاق را می‌رویاند.» و فرمود: «دو گرگ درنده در آغل گوسفندان، خطرناک‌تر از دوستی جاه و مال برای دین مسلمان نیست. امام صادق علیه‌السلام فرمود: «ملعون است کسی که ریاست را به خود بندد، ملعون است. کسی که به آن همّت گمارد، ملعون است کسی که در دل فکر ریاست را بپروارند و حدیث نفس نماید.» با این بیان، کار خطرناک صاحب این مرض معلوم می‌شود. پس کوتاهی و تقصیر، جرم و لغزش است. بهتر است به امور اعتباری دل نبندد و از هر چه جلوه رزق و برق دارد، دوری کند و در عاقبت صاحبان این رذیله بنگرد که چه شدند و به کجا رسیدند. در کسب فضایل بکوشد و با اهل جاه و ریاست هم‌نشینی نکند و بداند هیچ‌وقت سیری در مال و ریاست و علم وجود ندارد و حرص و طمع نمی‌گذارد به قناعت اکتفا و به توکل روی آورد. عمده اشتغال فکری است که مراقبه کند تا رهزن و دزد سرسخت به‌سوی او نیاید و دیگر آنکه گول تبلیغات و سر و صدای این‌وآن را نباید بخورد. چه آنکه پذیرش و دنبال رفتن گاهی همان است و جهنم همان. با مساکین نشست‌وبرخاست کند. حالات پیامبر صلی‌الله علیه و آله را مطالعه نماید، برای مال و مقام و ریاست غمناک نشود و هر کاری را در جهت گام برداشتن به‌سوی حریم قدس الهی انجام دهد تا لطف خاص خدا شامل او بشود.