حُسن ظن

گمان نیک اصلش از حسن ایمان است و علامتش این است که: به هر چیزی می‌نگرد با چشم پاک و خوب می‌بیند. صفات حسنه که خدا در قلب ترکیب کرده از حیاء و صدق و صیانت، نتیجه‌اش صفت خوش‌گمانی است. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «گمان خود را به برادران دینی نیکو کنید که موجب صفای دل و پاکی طبع خواهد شد.»

خداوند در حدیث قدسی فرمود: «ای محمد! من نزد حسن ظن بنده‌ام هستم که به من دارد، کسی که از حسن ظن به من منحرف شود، دلیل را بر ضرر نفس خود بزرگ کرده و در قیامت در زمره فریب خورندگان و هوی پرستان به شمار آید.» حسن ظن انسان را به نیکی و بندگی می‌کشاند. اگر در برادر دینی خصلتی دیدید که خوب نبود، آن را تأویل و حمل بر خوبی کنید تا با پرده‌پوشی، خوب نگر باشید. خداوند حضرت داود را وحی کرد: به بندگانم نعمت‌های ظاهری و باطنی را تذکر بده، چون غیر از لطف و نیکی از من ندیدند. تا گمان به باقیمانده زندگی و آخرت مانند قبل داشته باشند و به آن‌ها احسان کنم.