حکم قصاص از نظر علی علیه‌السلام
از حارث اعور و محمد بن قیس نقل شده است که در زمان عثمان، غلامش مردی از اعراب را سیلی زد و چشم او کور شد؛ آن مرد شکایت را به نزد عثمان آورد، عثمان گفت: دیه می هم. آن مرد حاضر نشد و گفت: می‌خواهم قصاص کنم؛ عثمان دیه را دو برابر کرد باز آن مرد قبول نکرد و گفت: باید قصاص انجام گیرد. عثمان این قضیه را نزد امیرالمؤمنین فرستاد تا حکم کند. امام امر کرد که آن مرد دیه بگیرد؛ لکن دیه را قبول نکرد؛ امام دیه را دو برابر کرد باز راضی نشد؛ امام دستور دادند تا غلام خلیفه را آوردند، مقداری پنبه و یک آیینه حاضر کردند، خود پنبه را (به چیزی) تر کردند و بر پلک‌ها و اطراف چشم او گذاشتند و چشم او را در مقابل آفتاب بازداشتند و آن آیینه را در مقابل نگاه داشته و شعاع او را بر چشم او انداخته و فرمودند که بر آیینه نگاه کند؛ آن‌قدر او را نگه داشتند که تخم چشم او از بینایی افتاد و کور شد و بدین طریق، امام قصاص چشم را انجام دادند. (وافی، ج 2- فروع الکافی- قضاوت‌های امیرالمؤمنین، ص 103- عجائب احکام امیرالمؤمنین)