خودی خود

علمای اهل زمان علوم را می‌شکافند و چیزهایی که به ایشان تعلق ندارد را، به عنایت می‌دانند و احاطه کلی پیداکرده‌اند. آنچه مهم است و به آنان نزدیک از همه است، خودی اوست که خودی خود را نمی‌داند. همه‌چیزها را حکم می‌کنند که این جایز است و آن جایز نیست، این حلال است و آن حرام است؛ اما خود را نمی‌دانند که حلال است یا حرام، جایز است یا ناجایز، پاک است یا ناپاک.