خوشحالی اَلَکی

اگر کسی یاد دوزخ کند، به سبب کردار ناصوابش به گریه افتد، بهتر از بهشتی است که خوشحال باشد و یاد آن، سبب عُجب شود. اگر ما یاد حضرت حجّت علیه‌السلام می‌کنیم، پس نه به خاطر دنیا و ناملایمات اهل و شهر و کار و زندگی و نیز اگر گریه کنیم، گریهٔ محبت و فراق و حجاب‌های موانع وصال باشد، بسیار ممدوح است، ولی از آن‌طرف اَلَکی دل‌خوش باشیم که حضرت حتماً ما را دوست دارد و از کارهایمان راضی است و… این خوشحالی و رضایت، ناصواب است. خوشحالی و یاد، بدون محتوا کم‌کم به قسوت تبدیل می‌شود، مگر آنکه همان خندهٔ اَلَکی عادت شده باشد و ترک عادت هم معجزه می‌خواهد.