در جا زدن

چون مسائل ایمانی و اعتقادی، قابل رشد و کمال است، پس آنچه به کمال نرسیده، موجب از راه بازماندن و درجا زدن می‌شود؛ یعنی نفس امّاره و مظاهر دنیوی، چون فریبندگی ایجاد می‌کنند و شخص منتظر کمی سُستی و کاهلی کند، به توقّف دچار می‌شود و از کمال مهدوی بازمی‌ماند و این خسارت بزرگی برای اوست.