خیر خواهی
پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «سه چیز است که هرگز قلب مرد مسلمانی در آن‌ها خیانت [و تردید] روا نمی‌دارد: اخلاص عمل برای خداوند، خیرخواهی برای امام مسلمین و ملازمت با جماعت آنان.»(۱)
منظور از خیرخواهی آن نیست که شخص به پیشوایش امر و نهی کند، چراکه هیچ‌گاه فرد دانی نمی‌تواند به عالی فرمان دهد و به بهانه خیرخواهی به ایشان خط بدهد، بلکه مقصود این است که در رهبری و دعوت خلق به‌سوی امام قصد خالصانه داشته باشد و ناخالصی و اغراض نفسانی از آن به دور باشد؛ پس خیرخواهی در زمان غیبت کبری به یک معنا به خود ناصح برمی‌گردد که مراقبت داشته و نسبت به اموری که به امامش مربوط است به صواب و نیکو رفتار نماید.
به یک معنی خلق را به‌سوی صاحبان خیر یعنی شخص امام علیه‌السلام که خیر مطلق است، دعوت کند.
امام صادق علیه‌السلام در زیارت حضرت ابوالفضل علیه‌السلام، چنین فرمودند: «اَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ بٰالَغْتَ في النَّصیٖحَةِ: شهادت می‌دهم همانا تو زبان به نصیحت و خیرخواهی گشودی.»(۲)
پس شخص برای آنکه بتواند خیرخواه خوبی باشد در استماع و پیاده‌سازی اندرزها و اوامر امام خودش به نحو احسن عمل می‌کند.