دانه و دام

برای رفتن به خانهٔ نو مهدوی که پر از نور است، دو کار اساسی لازم است: اوّل آنکه دانهٔ دنیا را باید سوزاند و دوّم آنکه باید دام را پاره کرد. چه آنکه پشت هر دانه‌ای، دامی است. آدمیان به دانهٔ طمع و حرص و کینه و خودخواهی روی می‌آورند. یک‌مرتبه متوجّه می‌شوند که در دام افتاده‌اند و توان بیرون آمدن از آن را ندارند. مثلاً صفت طمع و حرص، سیری ندارد و شخص می‌خواهد همهٔ دنیا برای او باشد. از آن‌طرف در دام این اژدهای بزرگ افتاده و دیگر نمی‌تواند یاد امام زمانش کند، به او دوستی ورزد و برایش دعا کند و نماز امام زمان علیه‌السلام بخواند. پس سوزاندن دانه و پاره کردن دام، بسیار کار اساسی است و الّا شخص در دام، از مولایش محجوب می‌شود و شهوات مجال فکر کردن به امامش را به او نمی‌دهد.