درد

اگر پیروی درد مهدوی نداشته باشد، انگار مرده است و لکن در کالبد خود حرکت دارد. اگر شیعه، درد مهدوی داشته باشد و هر روز بر آن افزوده شود، معرفت و آگاهی و محبتش بیشتر می‌شود. درد همانند کیمیاست؛ و سبب انگیزه و شوق می‌گردد. آنکه درد ندارد، ملول و سست‌عنصر و بی‌روح است. طالب درد، اگر به حقیقت باشد، حتماً دواعی او در انجام کارهای مهدوی قوی‌تر می‌گردد. شدّت و ضعف دردها، بستگی به انگیزهٔ درونی طالب است. حارس باغ، به خاطر پژمردگی و خشکی و آفت، شاخه‌ها را حَرَس می‌کند تا شاخه‌ای تازه و قوّتی نو از درخت سر زند. پس انگیزهٔ حارس، در رشد و نموّ درخت و شاخه، خیلی کارساز است. دردمندی ما نسبت به حضرت قائم علیه‌السلام، سبب نشاط روحمان به او می‌شود، پس می‌گوییم خداوندا ما را دردمند او بگردان.