دَم

دم به معنای نفس و منظور نفس رحمانی حق است و نفحات ربّانی.

لاله بویِ میِ نوشین بشنید از دم صبح **** داغ دل بود به امید دوا باز آمد (حافظ)

دم در اصطلاح خواست و ارادهٔ مرد صاحب دل و مستجاب الدّعوه است.

نَفس رحمانی، دم الهی است که خوش‌بوترین رایحه است و همچنین عقول و ارواح و نفوس که هر تالی، از انفاس طیّبهٔ مقدّم است. پس از این حیث که نفس بالاصاله منسوب به حق‌تعالی است همهٔ آن طیّب است.

صد هزاران چشم دل بگشاده شد **** از دَمِ تو غیب را آماده شد

جان جمله معجزات این است خَود **** کو ببخشد مُرده را جان اَبَد (مثنوی)

صاحب دَم کسی است که دارای نَفَس قدسی است و اگر اراده کند بر چیزی مانند شفای مریض، آن مریض بهبود می‌یابد. عیسی علیه‌السلام دم عیسوی داشت و کور مادرزاد را شفا می‌داد. این انرژی باطنی، قدرت درونی و نَفَس رحمانی است به شرط آنکه شخص مقابل، حسن قابلی داشته باشد.

وقتی نَفَس از نَفْس پاک برخیزد مثمر ثمر واقع می‌شود و اینکه عدّه‌ای دعا می‌کنند و مستجاب نمی‌شود معلوم می‌گردد که داعی صاحب‌نَفَس (صاحب دَم) نیست.