ذاتاً محب است
چطور می‌شود یکی امام زمانی می‌شود و دیگری نمی‌شود، بااینکه هر دو از یک پدر و مادرند؟ در برابر این سؤال جواب بسیاری گفته‌شده است، امّا یکی از جواب‌ها این است: که استعداد ذاتی و فطری و وراثتی سبب اولی می‌شود. هر دو از یک نان و خورشت و برنج می‌خورند ولی غذا در این تبدیل به نور و محبت می‌شود و در دیگری تاریکی و دشمنی می‌افزاید. خوشا به حال شیعه‌ای که به هر علّت و حکمتی، ذاتاً دوستدار واقعی امامش هست. البته شکر این نعمت معنوی را نتوان حساب کرد. ولی از خداوند می‌خواهیم ذات ما و فرزندانمان را دوستدار حقیقی حضرت حجّت علیه‌السلام قرار دهد.