ذوالطّول (ذی الطّول)

ذِی الطّول دو معنا دارد: صاحب فضل و عطا که رمز مهر الهی است و صاحب قدرت که رمز قهر الهی است.

خداوند صاحب نعمت فراوان است و جوادیت ذاتی سبب انتشار عطایا و فضل کثیر بدون منّت به موجودات شده است. چون نعمات او قابل‌شمارش نیست کسی نتواند احسان‌های او را به حساب آورد.

در سوره غافر ۳ آمده: «شدید العِقابِ ذی الطّول»

به هر سخن که شنیدی گمار دل زنهار **** که آیتی است سخن از مهیمن ذی الطّول (ملک‌الشعرا بهار)

طول، انعامی است که مدّتش طولانی باشد. پس معنای ذوالطّول با منعم یکی است ولیکن ذوالطّول اخصّ از منعم است. چون تنها نعمت‌های طولانی را شامل می‌شود.