ذوالعرش
جایگاه مخصوص ملکوتیان و بهشت، تحت آن کرسی و بالای آن عرش است. یا مقام ربوبی و تدبیر الهی را عرش گویند.
خداوند صاحب عرش به هر دو معنی است و دارنده حاملان عرش، مقرّبین از ملائکه هستند.
در سوره بروج ۱۵ آمده: «ذوالعَرشِ المَجید»
«ذوالعرش» محیط به جمیع عوالم است به احاطهٔ قیومی.