ذکر با طرب
مؤلف (آقای محمدعلی مجاهدی «پروانه») کتاب در محضر لاهوتیان می‌نویسد: عالم ربانی و عارف صمدانی مرحوم آیت‌الله، آقا سید عبدالکریم کشمیری به شهادت بسیاری از بزرگان حوزه، استاد یگانه زمانه خود در امر ذکر بودند، در این زمینه اطلاعات وسیعی داشتند و عمر شریف خود را با اذکار و اسماء الهی به پایان برده بودند.
روزی که افتخار زیارت آن ولی خدا نصیبم شد، ذکری را به من تعلیم کردند و فرمودند: اگر یک اربعین توفیق گفتن آن را پیدا کنید فتوحات معنوی بسیاری برای شما به همراه خواهد داشت و اضافه کردند؛ اگر از نیمه‌شب به بعد این امر اختصاص دهید بهتر است و من تصمیم گرفتم از فردای آن روز دستور ایشان را اجرا کنم.
عدد ذکر بسیار زیاد بود و شب‌های اول حدود چهار ساعت و نیم به طول می‌کشید، ولی به تدریج این زمان کوتاه‌تر شد و به سه ساعت و نیم رسید.
به خاطر دارم که در شب سوم که سرگرم ذکر گفتن بودم، ناخودآگاه و برای لحظاتی پلک‌هایم سنگینی کرد و به خواب رفتم و دیدم که آیت‌الله کشمیری در آستانه در اتاق ایستاده‌اند و به من نهیب می‌زند که فلانی ذکر را با طرب باید گفت نه با کسالت برخیزید و پس از تجدید وضو ذکر را از نو شروع کنید.
برخاستم و پس از تجدید وضو از نو به گفتن ذکر پرداختم. فردای آن روز به خدمت ایشان شرفیاب شدم تا ببینم در این باره صحبتی می‌کنند یا نه! دقایقی گذشت و طلبه جوانی آمد و از شرایط ذکر پرسید، ایشان ضمن بیان شرایط گفتن ذکر فرمودند:
ذکر را با طرب باید گفت نه با کسالت؟ اگر در حین گفتن ذکر احساس کسالت کردید و چشم شما روی هم رفت باید تجدید وضو کنید و از نو به گفتن ذکر بپردازید، این طور نیست؟ آقای مجاهدی؟ (در محضر لاهوتیان، ص ۴۲۱)