رعونت

رعونت حمق و جهل است.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «رعونات النّفس تتعبها: حماقت‌های نفس او را به زحمت می‌افکند.»

رعونت، وقوف با حظوظ نفس و مقتضیّات طبایع آن است.

رعونات نفس یعنی خودپسندی‌ها و خودبینی‌های انسان و گریه از رعونات نفس یعنی گریه‌ای که در اثر توجّه به عیوب نفس و برای عذرخواهی به درگاه حق باشد.

رعونت نفس و خویشتن دوستی، مایهٔ کفرورزی بوده و تخم بیگانگی و ستر بی‌دولتی و اصل همهٔ تاریکی‌هاست.

تواضع و فروتنی، اصل و اساس هر شرف است. چرا که هرگاه کسی ملازم فروتنی و افتادگی شد، به جمیع مراتب شرف و کمالات نفس می‌رسد و از استفاده و تعلّم از هرکه باشد و هرچه باشد و هر وقت که باشد و هرکجا که باشد، امتناع نمی‌کند و از رعونت نفس که مانع وصول به کمالات است، خلاصی می­یابد.